Ηράκλειο: Μια Αδιάφθορη Κοινωνία

Η ελληνική κοινή γνώμη δείχνει επιτέλους να ξυπνά απ’ τον λήθαργο δεκαετιών. Σοκαρισμένοι από τον –ακόμη υπαρκτό- κίνδυνο της χρεοκοπίας και τις σαρωτικές αλλαγές που συντελούνται στη χώρα μετά την άφιξη της «τρόικας», αρχίσαμε τουλάχιστον να αναριωτόμαστε: «πως φθάσαμε έως εδώ»; Μπορεί στην παρούσα φάση να
ξεχειλίζει η τυφλή οργή εναντίον όλων ανεξαιρέτως των πολιτευομένων αλλά και των …εν γένει πλουσίων, μπορεί να αδυνατούμε ακόμα να αντιληφθούμε το μέγεθος της ευθύνης μας ως πολίτες-ψηφοφόροι για την κατάντια του τόπου και να απεκδυόμαστε των ευθυνών μας, χρησιμοποιώντας εύκολα συνθήματα του τύπου: «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», είναι όμως γεγονός ότι ... ξυπνήσαμε.

Πάρα ταύτα, την ώρα που στην κεντρική πολιτική σκηνή ασκείται επιτέλους πίεση για διαφάνεια, στο Ηράκλειο εξακολουθούμε να τελούμε εν υπνώσει. Παρακολουθώντας κανείς τα τοπικά ΜΜΕ νομίζει ότι βρίσκεται σε άλλον κόσμο. Την ώρα που στην επικαιρότητα κυριαρχεί η συζήτηση για τη διαφθορά, εδώ δεν έχει υπάρξει η παραμικρή δυναμική για έλεγχο όλων όσων κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο επί τόσα χρόνια. Ούτε ένα δημοσίευμα που να επισημαίνει –έστω και θεωρητικά- την αναγκαιότητα διαφάνειας στον τοπικό δημόσιο βίο. Τα τοπικά ΜΜΕ προτιμούν να περιορίζονται σε περιορισμένου βεληνεκούς «σκάνδαλα», που σχετίζονται με αγροτικές επιδοτήσεις, «φακελάκια» ιατρών του ΕΣΥ και καταγγελλόμενα διαχειριστικά ανομήματα πανεπιστημιακών.

Φαίνεται ότι στο Ηράκλειο έχουμε το προνόμιο να αποτελούμε μια αδιάφθορη κοινωνία. Φαίνεται ότι εδώ ουδέποτε υπήρξε διασπάθιση δημοσίου χρήματος από κρατικούς λειτουργούς, αιρετούς ή διορισμένους αξιωματούχους, ούτε βέβαια υπήρξαν άνθρωποι που, όλως τυχαίως.., πολλαπλασίασαν την περιουσία τους κατά τη διάρκεια της θητείας τους σε δημόσια αξιώματα. Φαίνεται ότι εμείς δεν είχαμε «χρυσοκάνθαρους» που διορίζονταν από τις κομματικές ηγεσίες στις τοπικές διοικήσεις κρατικών υπηρεσιών και χρέωναν στις υπηρεσίες τους μέχρι και τα ..ρούχα που φορούσαν, συγχέοντας το δημόσιο ταμείο με την πιστωτική τους κάρτα. Φαίνεται ότι οι Πολεοδομίες του Νομού μας, λειτουργούσαν υποδειγματικά και με πλήρη διαφάνεια όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και όλως συμπτωματικά χτίζει ο καθένας στο Ηράκλειο «όπου και όπως του γουστάρει». Φαίνεται τέλος, ότι οι δικές μας Εφορίες ευτύχησαν να μη διαθέτουν επίορκους υπαλλήλους, αφού ουδέποτε υπήρξε οποιαδήποτε σχετική αποκάλυψη..
Συνομιλώντας με ακέραιους ανθρώπους που θήτευσαν ή θητεύουν στον τοπικό δημόσιο βίο με πραγματική διάθεση προσφοράς, ανθρώπους που εργάστηκαν και εργάζονται έντιμα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εισπράττει κανείς ένα παράπονο. Είναι κατάφωρα άδικο, λένε, να κρίνονται συλλήβδην ως διεφθαρμένοι όλοι οι πολιτικοί κι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί ή υπάλληλοι. Έχουν απόλυτο δίκιο, ανεξαρτήτως του ότι και οι ίδιοι –δια της σιωπής τους στα όσα βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους επί τόσα χρόνια- ενδέχεται να φέρουν μερίδιο ευθύνης για τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει λάβει η διαφθορά. Γι’ αυτό και η Πολιτεία οφείλει, έστω και με δραματική καθυστέρηση, να τους προστατεύσει. Δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος, αφού κάνουν έντιμα τη δουλειά τους και σ’ αυτούς μόνον μπορούμε να βασιστούμε για ένα νέο ξεκίνημα του δημόσιου βίου. Μοναδικός τρόπος λοιπόν για να ξεχωρίσει η «ήρα από το στάρι», είναι να ελεγχθούν όλοι όσοι τα τελευταία χρόνια κατείχαν θέσεις εξουσίας στην τοπική δημόσια ζωή.
Η «κάθαρση» πρέπει να αγγίξει και την περιφέρεια, κάθε πόλη και χωριό ξεχωριστά και φυσικά το Ηράκλειο δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Εδώ και τώρα, επιβάλλεται εξονυχιστικός έλεγχος της περιουσιακής κατάστασης και του «πόθεν έσχες» όλων όσοι τα τελευταία 15-20 χρόνια διετέλεσαν βουλευτές, νομάρχες-αντινομάρχες, δήμαρχοι-αντιδήμαρχοι και διευθυντές-προϊστάμενοι οποιασδήποτε υπηρεσίας του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σε όσες περιπτώσεις προκύψουν αποχρώσες ενδείξεις τέλεσης αδικημάτων, να αποδοθούν κατηγορίες και να δικαστούν οι υπαίτιοι, όχι με εκδικητική διάθεση, αλλά με πλήρη σεβασμό του δικαιώματός τους για δίκαιη δίκη, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες.
Η αποκάλυψη όσων πλούτισαν καταχρώμενοι την εξουσία που τους προσέφερε η εμπλοκή τους στα κοινά ή η ιδιότητα τους ως δημοσίων λειτουργών-υπαλλήλων, δεν μας απαλλάσσει ασφαλώς από τις ευθύνες μας ως μελών του κοινωνικού συνόλου για την πλήρη ηθική απαξίωση της δημόσιας ζωής. Στις αποκαλούμενες δημοκρατικές κοινωνίες, οι ηγεσίες αποτελούν αντανάκλαση των πολιτών που τις επιλέγουν. Τουλάχιστον όμως, θα αποτρέψει την αμνήστευση εκείνων που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο, θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους σκεφθούν να επαναλάβουν τα ίδια στο μέλλον και θα αποτελέσει το έναυσμα για την εμπέδωση ενός στοιχειώδους αισθήματος εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς. Δεν πρόκειται για ηθικολογία, αλλά για απόλυτη αναγκαιότητα.

Συγγραφέας:

Φραγκίσκος Λαμπρινός (δικηγόρος LLM)

http://themonitor.gr