Αποψη | Πρός τον Έλληνα που μετέχει στην Αγανάκτηση‏

Πού ήσουν συμπατριώτη μου τόσα χρόνια; Χάρηκα που σε είδα χθες να αγανακτείς! Αλήθεια! Αλλά μου έρχονται μερικά πράγματα στο μυαλό που θέλω να σε ρωτήσω. Πού ήσουν λοιπόν τότε…
Όταν το παιδί σου ήθελε μερικές χιλιάδες ευρώ για τη «δωρεάν» παιδεία; Όταν έδινες το φακελάκι στον γιατρό; Όταν φώλιαζες στη συνείδηση του παιδιού σου να γίνει δημόσιος υπάλληλος να έχει σίγουρο μισθό; Όταν έφερνες τα στυλό και τα μπλοκάκια σπίτι γιατί «περίσσευαν» από την υπηρεσία; Όταν πήγαινες να ψηφίσεις και διάλεγες απλά το γνωστό δημοσιοκάφρο για βολευτή; Όταν αγόραζες
γερμανικό αυτοκίνητο; Όταν το ΠΙΤΣΟΣ δεν σου έκανε ήθελες Siemens πλυντήριο; Όταν αγόραζες υπολογιστή και δεν αντιστεκόσουν αν θα τρέχει μόνο windows; Όταν ξόδευες αβέρτα στα μπουζούκια και απόδειξη δεν έπαιρνες; Όταν πήγαινες διακοπές και δεν σου πρόσφεραν αυτά για τα οποία πλήρωνες; Όταν έχτιζες το αυθαίρετο «όπως έκαναν όλοι»; Όταν έκλεινες το ρέμα; Όταν έπινες τον καφέ σου γιατί δε νoιαζόσουν για την πυρασφάλεια των δασών; Γιατί άφηνες να κτίζουν δίπλα στη θάλασσα; Γιατί ενώ είχες χρόνο να δεις το ντέρμπυ των αιωνίων δεν άνοιγες κι ένα βιβλίο να καταλάβεις πιο εύκολα μερικά πράγματα; Γιατί δεν μετείχες ποτέ στα δημοτικά συμβούλια για τη γειτονιά σου; Γιατί δεν είχες εθνική συνείδηση και απλά σε ένoιαζε να καταναλώσεις περισσότερα από το διπλανό σου; Γιατί δεν κατέβηκες στο δρόμο για τα πάρκα που δεν υπάρχουν; Για τις συνθήκες «κράτησης» στα αστικά κέντρα; Γιατί δεν κατέβηκες στους δρόμους για να γίνει η αποκέντρωση; Γιατί λοιπόν τώρα να πιστέψω πως έβαλες μυαλό; Επειδή πήγες σε μία συγκέντρωση; Και άντε και το γυρίσαμε το παιχνίδι – πράγμα δύσκολο. Γιατί δεν με έχεις πείσει πως θα αλλάξεις στη ζωή σου και θα γίνεις παραδειγματικός πολίτης; Προσπάθησε λοιπόν να με πείσεις για να αισθανθώ πως κάτι άλλαξε…

neolaia.gr