Η 6η Δεκέμβρη θέλει την σκυτάλη από τον Επαναστατικό Αγώνα

Από το «Π»
Η προκήρυξη στο «Π», τη Με­γάλη Πέμπτη, της «Επανα­στατικής Οργάνωσης 6η Δεκέμβρη» είχε ένταση και σημασία αντιστρόφως ανάλογη της ενέργειας που εκαλείτο να «αναλά­βει», δηλαδή του αποτυχημένου βομ­βιστικού χτυπήματος στις 23 Μαρτίου με στόχο το κτίριο της εφορίας Νέου Κόσμου.
Περίπου έναν μήνα μετά τη βομβιστι­κή επίθεση, το κείμενο αυτό έρχεται να βάλει τα θεμέλια της... νέας «νεοτρομοκρατίας», όπως συνηθίζουν διωκτι­κές αρχές και ΜΜΕ να ονομάζουν κω­δικοποιημένα την ελληνική εκδοχή του αντάρτικου πόλης που
διαμορφώθηκε μετά τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη. Μόνο που το νέο αυτό «εποικοδόμημα», το οποίο εξαγγέλλει η «6η Δεκέμβρη», δείχνει να αναζητεί την ταυτότητά του στον έναν μόνο από τους δύο πυλώνες που γνωρίσαμε στα οκτώ χρόνια βίου της «νεοτρομοκρατίας».
«Ο Επαναστατικός Αγώνας απέθα­νε, ζήτω η 6η Δεκέμβρη λοιπόν». Διό­τι από την τέφρα που άφησαν αρχικά ο θάνατος του Λάμπρου Φούντα σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη (10 Μαρτίου 2010) και, έναν μήνα αργότερα (10 Απριλίου), την εξάρθρωση της κυρίαρχης έως τό­τε οργάνωσης του χώρου, στην οποία ανήκε ο Φούντας, τώρα επιχειρείται να (ανα)συσταθεί μια συγκεκριμένη εκδο­χή του ελληνικού αντάρτικου πόλης.
Εδώ να σημειωθεί πως η ίδια η οργά­νωση έδωσε την απάντηση στο ερώτημα αν θα αναγράφεται ως «6 Δεκέμβρη» ή ως «6η Δεκέμβρη», με την υπογραφή της στο τέλος της προκήρυξης: «Ελευ­θερία για πάντα Ε.Ο.6η Δεκέμβρη».
Ο δεύτερος πυλώνας στην πρόσφα­τη εποχή των οργανώσεων αναπτύχθη­κε από τη Σέχτα μαζί με τη Συνωμοσία, που μοιράστηκαν τις ίδιες απόψεις. Αυτός ο πυλώνας προς το παρόν παραμέ­νει κενός και διεκδικήσιμος.
Σε ό,τι αφορά τη Συνωμοσία, φαίνε­ται δικαιολογημένη η... «νεκρολογία», αλλά για τη Σέχτα; Τα σαΐνια της αντι­τρομοκρατικής, παρ' ότι δεν το λένε δημοσίως κι επισήμως, ωστόσο δια­τείνονται πως με τις συλλήψεις στις 5 Δεκεμβρίου στη Νέα Σμύρνη και στις 14 Μαρτίου στον Βόλο ξεμπέρδεψαν ουσιαστικά και με τις δύο οργανώσεις. Θα δούμε αν η συνέχεια θα τους επι­βεβαιώσει.
Φούντας και Νατζάφι
Η απόπειρα διαδοχής του Επανα­στατικού Αγώνα από την «6η Δεκέμβρη» συνάγεται από το τελευταίο και δεύτερο κατά σειρά μανιφέστο της οργάνωσης. Είχε προηγηθεί ένα επίσης εκτεταμένο κείμενο, με το οποίο έγινε η ανάληψη της ευθύνης για το ισχυρό βομβιστικό χτύπημα στο υπουργείο Τύπου (15 Ιανουαρίου 2010), επίσης στην ευρύτερη περιοχή του Νέου Κόσμου.
Επαναφέρει μάλιστα το ζήτημα της δολοφονίας του 15χρονου Αφγανού Χαμί Νατζάφι στις 28 Μαρτίου πέρσι, στα Κάτω Πατήσια, έξω από τα γρα­φεία της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκη­σης Επιχειρήσεων και, αφού διευκρι­νίζει «ότι η οργάνωσή μας δεν έχει κα­μία σχέση με το συγκεκριμένο γεγο­νός», ασκεί δριμύτατη κριτική στους υπαίτιους που δεν είχαν την τόλμη και τη συνείδηση ν' αναλάβουν την ευ­θύνη για την ενέργεια που κατέληξε στην τραγωδία.
Γράφουν χαρακτηριστικά: «Η ανά­ληψη ευθύνης σε μία τέτοια περίπτω­ση δεν είναι εξιλέωση. Είναι για τον επαναστάτη η υπεράσπιση του εαυ­τού του και της ιστορίας του, είναι για να αντιτάξει το ήθος και την αυτοκρι­τική του απέναντι στις "παράπλευρες απώλειες" του εχθρού. Είναι για να μην αφήσει εκτεθειμένο τον αγώνα στη διαστρέβλωση και την συκοφα­ντία».
Με αφορμή πάντως την κριτική αυ­τή, δεν φείδεται λόγων και επιχειρη­μάτων για να προσδιορίσει σε ποιον από τους δύο πυλώνες αυτοτοποθετείται:
«Η κριτική που σε πολλούς προκα­λεί φόβο ή θυμό δεν σημαίνει μόνο μομφές, μέτωπα ή πολεμική. Η κρι­τική για εμάς σημαίνει τη συλλογική αποτίμηση εμπειριών για την αποφυ­γή λαθών στις επόμενες κινήσεις μας. Σημαίνει ότι (ξανα)γνωριζόμαστε. Μία συζήτηση γύρω από το επίκαιρο ζήτη­μα του ένοπλου αγώνα με αφορμή τη δολοφονία του αγωνιστή Λ. Φούντα, τον θάνατο του 15χρονού Αφγανού αλλά και τις συλλήψεις των διωκόμε­νων συντρόφων για συμμετοχή στον Ε.Α. είναι για εμάς ζητήματα κομβικής πολιτικής σημασίας».
Φαίνεται σαν η «6η Δεκέμβρη» να παραλείπει σκοπίμως ότι μεταξύ των γεγονότων στο σύντομο ιστορικό της «νεοτρομοκρατίας» είχαμε σωρεία συλλήψεων νεαρών ατόμων που κα­τηγορήθηκαν για συμμετοχή στη Συνωμοσία ή σε ανώνυμες ακόμη οργα­νώσεις. Όλοι αυτοί όμως βρίσκονταν στον άλλο πυλώνα του «κινήματος».
Ακριβώς το ίδιο έπραξε και ο Αγώ­νας όταν δέχτηκε τη σκληρή κριτική της Σέχτας στην πρώτη προκήρυξη για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού (3 Φεβρουαρίου 2009), για την επιλογή της δίδυμης επίθεσης με καλάσνικοφ κατά αστυνομικών των ΜΑΤ - η πρώτη μέσα από χώρο πανεπιστημιακού ασύλου και η δεύτερη στα Εξάρχεια. Απλώς την... αγνόησε.
Στην ίδια ρότα πλέουν και οι φι­λόδοξοι επίγονοι του Ε.Α., οι οποίοι ωστόσο υπέκυψαν στον πειρασμό της σκληρής κριτικής κατά αυτών που ευ­θύνονται για τη δολοφονία του Νατζά­φι. Δεν τους κατονομάζει, εμμέσως ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές προς τον «άλλο πυλώνα».
Ιστορικές αναγωγές
Ποια είναι όμως η 6η Δεκέμβρη και γιατί μετά τη βόμβα στο υπουργείο Τύπου, σε αντίθεση με όσα έλεγε, σί­γησε; Ας δούμε τι δήλωσαν στο πρώ­το μανιφέστο, το οποίο υπέγραψαν χωρίς το τακτικό αριθμητικό 6η, με το οποίο «σφράγισαν» το δεύτερο διατη­ρώντας το προσδιοριστικό Ε.Ο.:
«Συστηνόμαστε σήμερα για πρώτη φορά δημόσια με την ονομασία Ε.Ο.6 Δεκέμβρη... Δεν είναι στις προθέσεις μας με την υπογραφή μας να προκαλούμε μια δήθεν συγκινησιακή φόρ­τιση ή μια αναπόληση της εξέγερσης σαν μια όμορφη ανάμνηση. Σιχαινόμαστε τις επετείους, αρνούμαστε τους συμβολισμούς».
Το σχετικό απόσπασμα συνειρμικά παραπέμπει σε τσιτάτο μιας άλλης οργάνωσης, λησμονημένης πλέον, η οποία εμφανίστηκε στο στερέωμα με μια απρόσμενη βομβιστική επίθε­ση στις 13 Νοεμβρίου 1996. Τα μέλη της χτύπησαν το Πολυτεχνείο με ισχυ­ρό ωρολογιακό μηχανισμό που τοποθέτησαν στον 2ο όροφο κτιρίου όπου την περίοδο εκείνη λειτουργούσαν εργαστήρια των Μηχανολόγων και των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.
Ήταν το δεύτερο μεταπολιτευτικό χτύπημα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, καθώς είχε προηγηθεί στις 24 Ιανου­αρίου 1995 το χτύπημα στην ΑΣΟΕΕ, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ΕΛΑ και με το οποίο έκλεισε τον μα­κρύ κύκλο των ενεργειών του. Σημειώνεται ακόμη πως η θορυβώδης ενέρ­γεια του 1996 υλοποιήθηκε ακριβώς έναν χρόνο μετά την πρώτη εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο που συνοδεύτηκε με την πολύκροτη υπό­θεση της σύλληψης των 500.
Λίγες ώρες μετά απέστειλαν προ­κήρυξη που δημοσιεύτηκε την επομέ­νη στην «Ελευθεροτυπία» και το πε­ριεχόμενό της επέτεινε το σοκ. Ο συ­ντάκτης της πρώτης προκήρυξης του Μαχόμενου Αντάρτικου Σχηματισμού έγραψε τότε: «Το Πολυτεχνείο πέθα­νε, το πτώμα του βρώμισε... θάψτε το επιτέλους».
Ίσως στο σημείο αυτό ν' αποκτά αξία η κριτική στο «προγονικό» αντάρτικο πόλης που έκανε πέρσι ο συγγραφέας της προκήρυξης της 6ης Δεκέμβρη με αφορμή την επίθεση στο υπουργείο Τύπου: «Ήδη από τα τέλη της δεκαετί­ας του '80 οι ένοπλοι σχηματισμοί άρ­χισαν ολοένα να μειώνονται, είτε γιατί έχασαν το στοίχημα της ανατροπής εί­τε γιατί και οι ίδιοι οι αντάρτες υπέκυ­ψαν στα θέλγητρα της καπιταλιστικής "ευημερίας". Όμως και όσες οργανώ­σεις συνέχισαν, υπέπεσαν στο ιστορι­κό σφάλμα των περισσοτέρων οργα­νώσεων με μακροχρόνια δράση. Δεν μπόρεσαν να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους μπροστά στα νέα δε­δομένα».
Και εξειδικεύοντας τον αυτοπροσδιορισμό του αποκάλυψε με αλληγο­ρικό τρόπο ότι: «Συναντάμε λοιπόν τις ρίζες μας στη μεταπολιτευτική περίο­δο και στους επαναστάτες της άκρας αριστεράς... Εμείς ερχόμαστε από μια άλλη εποχή. Ερχόμαστε από την πιο παράξενη εκδοχή της ιστορίας. Ερχό­μαστε από μια ισοπεδωμένη κοινωνία οπού βασιλεύει ο πόλεμος όλων ενα­ντίον όλων. Ερχόμαστε από την ασφυ­ξία, τους επίγειους υπονόμους των πόλεων και τα διαμερίσματα κλουβιά για αρουραίους. Ερχόμαστε από την ιδεολογία της μη βίας, της ματαιότη­τας και της παράδοσης».
Ο τρίτος πόλος
Μετά την ιστορική αναγωγή της προέλευσης, ο κειμενογράφος της «6ης Δεκέμβρη» στο πρώτο της κείμε­νο πηγαίνει στα μελλούμενα και κριτι­κάρει (έχει σημασία ότι το κάνει πριν από έναν χρόνο) τη νέα γενιά πριν από τις εξαρθρώσεις. «Το στρατηγικής ση­μασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειές μας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. Το πώς θα ξαναπά­ρουμε απ' την αρχή τις λέξεις, για να γίνουν και πάλι δικές μας, για να ξανα­γίνουν αιχμηρές. Ελευθερία, Αγώνας, Επανάσταση. (...)
Προπαγανδίζουμε τον τρίτο πόλο και την πολιτική σε πρώτο πρόσωπο προωθώντας το στοίχημα για τη δημι­ουργία ενός νέου σημείου αναφοράς. Ενός νέου σημείου συνάντησης συ­ντρόφων που στοχεύουν σε μια αποϊδεολογικοποιημένη προσέγγιση του αγώνα ξεκινώντας από το μηδέν. Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Από τη στιγμή που θέσαμε αυτό το στοίχημα επιλέ­ξαμε να μένουμε μακριά από την περι­κύκλωση του σύγχρονου "επαναστατι­κού" lifestyle.
Μακριά από τα ιδεολογικοποιημένα ψευδοδιλήμματα που θέτει. Αναρχι­κός ή μηδενιστής, κοινωνιστής ή αντικοινωνιστής. Έννοιες ξεχειλωμένες, που τείνουν να γίνουν πλέον είτε κωδι­κοί πρόσβασης και αποδοχής σε ομά­δες είτε θεαματικές ορολογίες διαχω­ρισμού από αυτές. (...) Οι "σκληροί" και οι θαυμαστές τους, οι ρήτορες και το κοινό τους, οι κάθε απόχρωσης αρχηγίσκοι και οι ακολουθητές τους, οι "ουδέτεροι" και οι καλές προθέσεις τους».
Ο συντάκτης, όπως αποδεικνύεται, μένει απαράλλακτα πιστός και διαπρύσιος οπαδός των «αρχετυπικών» θέσεων που διατύπωσε. Στην προκή­ρυξη της περασμένης Πέμπτης σημει­ώνει:
«Η οργάνωσή μας σε περιόδους κοι­νωνικής έκρηξης και έντασης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά θα αφομοι­ωθεί μέσα στο εξεγερμένο πλήθος. Η σφραγίδα μας δεν αποτελεί οδηγό ματαιοδοξίας ούτε τρέφουμε Ναπο­λεόντειες ψευδαισθήσεις γύρω από τον ρόλο μας σαν πρωτοπορία ή σαν μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώ­νων. Δεν ζούμε για καμία σφραγίδα και δεν φαντασιωνόμαστε γιάφκες γε­μάτες με όπλα, αλλά εργαζόμαστε για την διαμόρφωση επαναστατημένων συνειδήσεων που θα μετουσιώσουν τα λόγια σε πράξεις.
Δεν αναζητούμε χέρια για την επί­τευξη των κρυφών σχεδιασμών μας αλλά Συντρόφους ακέραιους, "καθα­ρούς", αμόλυντους από τον "επανα­στατικό" πολιτικαντισμό και τον ευ­καιριακό ιδεολογικό χαμαιλεοντισμό. Συντρόφους που δεν γοητεύονται από τα άκρα της "επαναστατικής έπαρ­σης" και των βαρύγδουπων αυτοαναφορικών κομπλιμέντων, αλλά ατομικότητες με ουσιαστική συμβολή στον ανατρεπτικό αγώνα.
Συντρόφους που δεν γοη­τεύονται από το lifestyle της παρανομίας και την "επαναστατική ιδιοτέλεια" του ένοπλου αυτοσκοπού αλλά πολιτικά συνειδητοποιημένα υποκείμενα που αντιλαμβάνονται τον ένοπλο αγώνα σαν κομμάτι του πολυ­μορφικού κινήματος... Εμείς απλά δη­λώνουμε παρόντες και από το μετερί­ζι του ένοπλου αγώνα στο πιο επιτα­κτικό κάλεσμα των καιρών μας.
Το κάλεσμα, έξω από τους διανοητι­κούς βάλτους κάθε πατριωτισμού, να σχηματίσουμε τις γραμμές της ταξι­κής μας αυτοάμυνας. Να προωθήσου­με τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο μεταδί­δοντας το μήνυμα ότι όχι μόνο κάποιοι σήκωσαν κεφάλι αλλά θα πρέπει τώ­ρα να κοιτάξουν στα μάτια και τους υπόλοιπους».
Αφορίζει, καταπώς φαίνεται, τη Σέ­χτα (οπλοστάσια) και τους ακολουθη­τές της (συλλήβδην για το επαναστατι­κό life-style), όπως και τη Συνωμοσία, που σε προκήρυξή της για την τραγωδία της Marfin που αναρτήθηκε στο athens.indymedia.org στις 20 Μαΐου πέρσι, έκανε έναν συνοπτικό διαχωρι­σμό των τάξεων της αντιεξουσίας.
«Οι κοινωνιστές αναρχικοί (κυρί­ως παλιότερα, που αποτελούσαν μια πιο ισχυρή συνιστώσα) εφαρμόζουν το hit and run με τη λογική της εκτρο­πής των διαδηλώσεων και της διάχυ­σης της σύγκρουσης. (...) Η ενδιάμεση εξεγερσιακή τάση έχει κληρονομήσει την πρακτική του hit and run, την έχει εξελίξει κάπως οργανωτικά και ανα­φέρεται κυρίως στη βιωματική στιγμή της σύγκρουσης και των σχέσεων...
Η νέα αναρχοατομικιστική - μηδενι­στική τάση, ο τρίτος πόλος όπως τον έχουμε περιγράψει, διαμορφώνει μια νέα αντίληψη σε σχέση με τον κοινω­νικό αγώνα και τις διαδηλώσεις...».
Τρεις φράξιες που, τουλάχιστον οι δύο, βρίσκονται παραταξιακά απέ­ναντι.
Οι βόμβες δηλώνουν τη «συγγένεια»
Τον Σεπτέμβριο του 2009, ενώ είχε προη­γηθεί στις 17 Ιουνίου η εκτέλεση από τη Σέχτα στα Κάτω Πατήσια του υπαρχιφύλακα της αντιτρομοκρατικής Νεκτάριου Σάββα, η οποία, όπως λέγεται, προκάλεσε έντονες συγκρούσεις κι αναταράξεις στο εσωτερι­κό των τότε οργανώσεων, ο Επαναστατικός Αγώνας στην προκήρυξη για τη σούπερ βόμβα στο Χρηματιστήριο καθιστούσε σα­φές ότι: «Η ενέργεια αυτή είναι συνέχεια μιας στρα­τηγικής χτυπημάτων με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών ώστε να πληγούν υποδομές του πολυεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, στρα­τηγική που εγκαινίασε η οργάνωσή μας στις 18 του περασμένου Φλεβάρη με την από­πειρα στα κεντρικά γραφεία της Citibank στην Κ. Κηφισιά και συνεχίστηκε με την ανα­τίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στη Λ. Βουλιαγμένης στην Αργυρούπολη στις 12 του περασμένου Μαΐου». Και το έκανε, παρ' ότι, ως οργάνωση, ήταν η πρώτη που επέλεξε κι εγκαινίασε την κρι­τική των όπλων στην εποχή της «νεοτρομοκρατίας» σηκώνοντας τα καλάσνικοφ στη δίδυμη επίθεση κατά διμοιριών των ΜΑΤ σε Γουδή και Εξάρχεια.
Εκπέμποντας, απ' ό,τι φαίνεται, στο ίδιο μή­κος κύματος μ' αυτό που εξέπεμψε ο Αγώ­νας στο χτύπημα κατά του Χ.Α., η 6η Δεκέμβρη, αφού πριν έχει αφορίσει τα οπλοστά­σια, δηλώνει με κάθε ειλικρίνεια πως «γι' αυτούς τους λόγους επιλέξαμε να επιτεθού­με σε έναν δημόσιο οικονομικό οργανισμό. Οι εφορίες αποτελούν εξίσου βασικούς πυ­λώνες για την προώθηση της ληστρικής πο­λιτικής του κεφαλαίου» αφήνοντας ως πα­ρακαταθήκη την αυτονόητη ερμηνεία ότι θα συνεχίσει στα χνάρια του Αγώνα. Της οργά­νωσης που εμφανίζεται ότι «κληρονομεί»...

topontiki.gr