sigatalaxana.blogspot.com

sigatalaxana@gmail.com

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Πέντε σημεία από την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Βελλίδειο


1 «Η Κίνησή μας δεν αναγνωρίζει το παρόν πολιτικό σύστημα, γιατί το θεωρεί όργανο της ξένης Εξάρτησης και για τον λόγο αυτό τοποθετείται απέναντί του μετωπικά αντίθετα. Ευτυχώς που ο λαός μας πείθεται κάθε μέρα και πιο πολύ ότι οι ενέργειες της κυβέρνησης στα πιο κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά θέματα αποτελούν αποφάσεις που έχουν ληφθεί από ξένα κέντρα και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα».

Ο σημερινός αγώνας ή θα είναι ενάντια στο σύνολο του πολιτικοκοινωνικού συστήματος της σάπιας μεταπολίτευσης, ή θα είναι μια έωλη προσπάθεια-μέρος της κρίσης και όχι φορέας για την υπέρβασή της. Ο σημερινός αγώνας πρέπει να είναι πλατύς και μετωπικός, να συγκροτεί τον λαό σε αντιπαράθεση με την ξένη εξάρτηση και τις ελληνικές άρχουσες τάξεις που παίζουν τον ρόλο του εγχώριου φορέα της.

2 «Τι μας ενώνει; Η κοινή μας θέση απέναντι στην ξένη εξάρτηση και τα όργανά της. 
Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των μελών της κάθε Σπίθας, μαζί με τη χωρίς όρους αγάπη μας για την Πατρίδα. Είμαστε Ριζοσπάστες Πατριώτες Προοδευτικοί. Και στόχος μας είναι η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η ευτυχία του Ελληνικού Λαού. Όλα τα άλλα, Αριστερά, Δεξιά, Κεντρώοι, έρχονται μετά. Και ας τα κρατήσει καθένας μέσα του. Όχι μέσα στις Σπίθες. Σε μια ιδεολογία μόνο είμαστε κάθετα αντίθετοι, στη φασιστική, τη χουντική και τη νεοχουντική, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Όπως είμαστε καθαρά αντίθετοι με όσους δεν πιστεύουν στην Πατρίδα, στην Ελλάδα και στο Ελληνικό Έθνος στη διαχρονική του διάσταση». Μίκης Θεοδωράκης.
 
Μια γνήσια λαϊκή δύναμη δεν αρθρώνει έναν λόγο ομφαλοσκόπησης. Είναι μια δύναμη που μιλάει όχι μόνο «για τον εαυτό της», αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, που φιλοδοξεί να αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάξη όλου του έθνους (για να θυμηθούμε και τον Γκράμσι). Για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο, η δύναμη αυτή θα πρέπει να συγκροτηθεί σε μετωπική σύγκρουση με την κύρια αντίθεση, που δεν είναι άλλη από την ξένη εξάρτηση, από τη Δύση και την Ανατολή. Πρέπει λοιπόν να αναφερόμαστε σ’ αυτήν, κι αυτή θα καθορίσει τις υπόλοιπες. Δεν μπορεί πλέον να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή να καθοριζόμαστε από την επιμονή στις εξαντλημένες μεταπολιτευτικές αντιθέσεις. Το να θέτει κανείς σε πρώτο πλάνο αυτές τις αντιθέσεις είναι μια επιλογή που παράγει τεχνητές συσπειρώσεις, συντηρώντας στη φορμόλη τους θνησιγενείς πολιτικούς χώρους. Αυτή την αντίθεση χρειάζεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ, για να μας πείσει ότι έχει λόγο ύπαρξης ενάντια σε κάποια φανταστική «δεξιά». Την ίδια αντίθεση με τη «δεξιά εθνικοφροσύνη» επιστρατεύουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της εξάρτησης και της παγκοσμιοποίησης, ως άλλοθι για να προωθήσουν τον πολιορκητικό τους κριό, την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και της ιστορικής μνήμης του λαού μας. Η Σπίθα, ως γνήσια λαϊκή δύναμη, με τον ριζοσπαστικό, αντιστασιακό της λόγο, αποπειράται να υπερβεί και να ξεπεράσει αυτές τις αντιθέσεις από προοδευτική σκοπιά. 

3 «Συμμετέχουμε σε ένα πρωτόγνωρο πείραμα, από την έκβαση του οποίου θα αποδειχθεί εάν πραγματικά ο λαός είναι ικανός να αυτοκυβερνηθεί ή εξακολουθεί να χρειάζεται Σωτήρες-Ηγέτες-Κόμματα-Μηχανισμούς για να σωθεί. Και φυσικά να είναι αναγκασμένος να γίνεται οπαδός-κοπάδι, με τυφλή πίστη και φανατισμό για τον οδηγό-βοσκό και την αυλή του, για να προχωρήσει». Μ.Θ.
 
Η εποχή των πανζουρλισμένων ακροατηρίων των Κάρμινα Μπουράνα, των κλακαδόρων, των ξύλινων συνθημάτων και της προσωπολατρίας έχει παρέλθει οριστικά. Από αυτή την εκδοχή της πολιτικής ήταν που ξεκίνησε η υπονόμευση των συλλογικών εθνικών και κοινωνικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού μέσα στη μεταπολίτευση. Τώρα ο κύκλος έχει κλείσει. Κάθε κομματικός μηχανισμός είναι σάπιος, η φθορά των εκλογικών ακροατηρίων είναι μεγάλη, κανένας πολιτικός φορέας δεν μπορεί να συγκρατήσει τα ακροατήριά του. Αυτός ο κόσμος είναι ο πολιτικός κόσμος που οδήγησε στο Μνημόνιο, τον νεο-οθωμανισμό, τη δικτατορία των καναλιών και της ολιγαρχίας. Απέναντί του πρέπει να αντιπαραθέσουμε μια νέα ιδέα, έναν νέο τρόπο για πολιτική. Η Άμεση Δημοκρατία είναι η κορυφή, το τέλος μιας πρότασης. Η βάση της είναι η έμφαση στην ιδεολογικο-πολιτιστική κατάρτιση του καθένα, μια παιδευτική διαδικασία που διαμορφώνει ελεύθερους ανθρώπους, έτοιμους να καταργήσουν στην πράξη τους διαχωρισμούς μεταξύ πολιτικάντηδων και ψηφοφόρων, ηγεσίας και βάσης. 

4 «Όμως ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η Κίνησή μας έγινε Κίνημα που συσπειρώνει πλατιές και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις, και πάλι δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε εκλογές που ελέγχει το Σύστημα. Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καλά τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας απ’ τη μια μεριά, ενώ από την άλλη διαπιστώνουμε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ευνοούν τη δημιουργία ενός Πανεθνικού Πανελλήνιου Λαϊκού Μετώπου με ενιαία ιδεολογία και πρόγραμμα και μάλιστα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Θεωρούμε ότι είναι περισσότερο ρεαλιστικό να προβλέψουμε τη δημιουργία περισσότερων Λαϊκών Μετώπων εναντίον του Μνημονίου, δηλαδή της ξένης εξάρτησης, που έγινε φανερό πια ότι αποβλέπει στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και στη σαλαμοποίηση της εθνικής μας ακεραιότητας». Μ. Θ.
 
Η κρίση είναι βαθιά και δομική. Η θνησιγενής δύναμη που παρασέρνει τον ελληνισμό στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του έχει ταυτιστεί με το σύνολο του συστήματος, τον πολιτικό κόσμο, τους θεσμούς. Το πλατύ λαϊκό ρεύμα, που θα αναστρέψει την πορεία προς το χείλος του γκρεμού, θα πρέπει να βγει έξω από κάθε συνδιαλλαγή με αυτόν τον σάπιο κόσμο. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγάλη δύναμη, το εκρηκτικό ιδεολογικό μείγμα της Σπίθας: Απ’ τη μία, η έκκληση για πλατύ λαϊκό μέτωπο, για τη συγκρότηση ενός λαϊκού ρεύματος υπεράσπισης του ελληνισμού. Απ’ την άλλη, ριζοσπαστισμός και μετωπική αντιπαράθεση με το σύνολο του συστήματος. Πόσο πιο μπροστά βρίσκονται όλα αυτά από τον λόγο μιας αριστεράς που μιλά μόνο στ’ όνομα του εαυτού της και βαυκαλίζεται με μια ξύλινη επαναστατικότητα, καταλήγοντας να αποτελεί μια ακόμη συμβατική δύναμη, ενσωματωμένη στα μεγάλα τηλεοπτικά πάνελ και στο δήθεν πλουραλιστικό πολιτικό ποτ πουρί των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. 
Ταυτόχρονα, η αναφορά σε «Μέτωπα» και όχι σε «Μέτωπο», η αναγνώριση της ανάγκης να υπάρχουν πολλές φωνές, κινήσεις και ρεύματα, που να συγκλίνουν στον ίδιο σκοπό, διασφαλίζει ότι έχουμε ξεμπερδέψει μια και καλή με τον μονολιθισμό και την κομματική ομογενοποίηση των συγκεντρωτικών σχημάτων. Γιατί, όπως δείχνουν και οι εμπειρίες των επιτυχημένων εθνικών-λαϊκών κινημάτων σε Μέση Ανατολή και Λατινική Αμερική, οι σύγχρονες μορφές αντίστασης είναι πληθυντικές και πλουραλιστικές, καταλήγουν στην ιδεολογική σύγκλιση από διαφορετικές αφετηρίες και ταυτότητες. Όπως χαρακτηριστικά είπε και ο Μίκης την Κυριακή το πρωί, στις 27 Φεβρουαρίου, μιλώντας σε μέλη των Σπιθών της Θεσσαλονίκης, οι πυραμιδικές δομές είναι παρελθόν –κι ας μην ξεχνάμε ότι τριγύρω τους οι πυραμίδες είχαν έρημο. Μέτωπα, λοιπόν, κι όχι Μέτωπο, δυνάμεις κι όχι δύναμη, Σπίθες και όχι Σπίθα. 


5 «Κάθε Σπίθα μεταβάλλεται σε ζωντανό και δυναμικό οργανισμό, που διεκδικεί το δικαίωμα να συλλογάται ελεύθερα νιώθοντας κάθε στιγμή να τη βαραίνει η ευθύνη που χαρακτηρίζει κάθε ελεύθερο πολίτη. Αυτά τα ζωντανά και υπεύθυνα κοινωνικά κύτταρα οφείλουν να πρωταγωνιστούν στη λύση των προβλημάτων που αφορούν όλη την κλίμακα της εθνικής μας ζωής, από τα τοπικά και ατομικά έως τα εθνικά και συλλογικά». Μ.Θ.
 
Η αντίσταση πρέπει να προέλθει από τα κάτω. Να πηγάσει από τη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Το σύνολο του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, κι ακόμα, όλοι οι φορείς της δημόσιας σφαίρας, από τα κανάλια και τις εφημερίδες, μέχρι τα συνδικάτα, έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό τον λαό στην τύχη του. Ζουν εσώκλειστα στον δικό τους κόσμο, τον παρηκμασμένο κόσμο της διαχείρισης του συστήματος: Εκείνοι που υποτίθεται ότι μιλούν εξ ονόματος του λαού, «συναλλάσσονται φανερά με ανακτορικούς». 
Πρώτιστο έργο της Σπίθας είναι να σπάσει τον κλοιό της εγκατάλειψης, να ριζώσει στην καθημερινότητα του απλού κόσμου, στις γειτονιές, τα σχολεία, τους χώρους δουλειάς. Να δημιουργήσει ενεργά, ζωντανά κοινωνικά κύτταρα λαϊκής αυτοάμυνας. 
Η πολιτική της Σπίθας είναι πρώτα και κύρια πολιτική αυτο-οργάνωσης του ίδιου του λαού, της καθημερινότητάς του, και όχι μια πολιτική των καναλιών, των μπαλκονιών και των απόμακρων μηχανισμών.
 
gregordergrieche.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το μήνυμά σας. Όλες οι γνώμες είναι σεβαστές και πρέπει να ακούγονται!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...