Μεταξύ Παπαδήμου και… σκληρού πορνό

Του Αλέξανδρου Μερκούριου
Ο τραπεζίτης βάζει όρους για να έρθει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Το πρόβλημα όμως παραμένουν οι πολιτικοί μας …
Το μεγάλο πρόβλημα που έχει η σημερινή πολιτική ηγεσία της Ελλάδας στον τρόπο χειρισμού των καταστάσεων είναι ότι πιστεύει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με τις παλιομοδίτικες συνταγές με τις οποίες η ίδια μεγάλωσε. Μπλόφες, μικροεκβιασμοί, τρομοκρατία του κοινού. Και στη συνέχεια προβολή των στόχων που θέλουμε ως «λύση σωτηρίας» η οποία έρχεται μέσα από συναινετικές
διαδικασίες. Διαδικασίες και διεργασίες τις οποίες όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Τέτοιες συνταγές παρακολουθήσαμε το τελευταίο τριήμερο και θα ‘λεγα ότι μοιάζουν λίγο πολύ με την υπόθεση μιας τσόντας όπου όλοι γνωρίζουν πόλο εύκολα και θα ……θεί μια νοσοκόμα πρόθυμη να κάνει τα πάντα.
Το κακό είναι ότι σήμερα συνταγές δεν υπάρχουν για το ελληνικό πρόβλημα. Μπορεί οι πολιτικοί μας να πιστεύουν ότι παραμένουν διαχειριστές, αλλά το δυστύχημα είναι πως πλέον δεν τους επιτρέπεται να έχουν ρόλο. Απλώς καλούνται να παραδώσουν επίσημα τα ηνία με μία τελευταία σκηνοθετική προσπάθεια.
Μια τέτοια προσπάθεια είναι και απόπειρα να αναλάβει πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος, για τον οποίο όλοι πιστευτούν πως χάρη και στη συναίνεση των κομμάτων θα λύσει το ελληνικό πρόβλημα. Σκεφτείτε (αν έχετε την ηλικία) πόσα κοινά είχε η χθεσινοβραδινή παράσταση των πολιτικών μας με τις διεργασίες που το 1990 οδήγησαν στην κυβέρνηση Ζολώτα.
Μόνο που τώρα δεν είναι το 1990. Τότε είχαμε τη δραχμή και ασχολούμασταν με τα του οίκου μας. Τώρα είμαστε ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, και χρωστάμε της Μιχαλούς, μιας και η μεγαλομανία που ξεκίνησε από την σπάταλη εκείνη κυβέρνηση (που ψήφισε τα πάντα, από τις συμβάσεις του ΟΤΕ, μέχρι τα όπλα) μας οδήγησε τελικά στον όλεθρο. Και το κακό είναι ότι οι πιστωτές όχι μόνο έφτασαν στο κατώφλι, αλλά έχουν μπει και μέσα.
Έτσι λοιπόν, βρήκαμε τον Παπαδήμο, να μας λύσει το θέμα. Και για να δείξουμε και πόσο καλά παιδιά είμαστε (είπαμε, όπως στην τσόντα, ο συμπρωταγωνιστής έχει ήδη μπει μέσα) είπαμε ότι θα κάνουμε και εκλογές. Δώσαμε και ημερομηνία.
Το κακό είναι ότι για τις εκλογές μας δεν νοιάζεται κανείς. Αν καταλάβατε τα τελευταία 24ωρα, οι ξένοι πιστωτές, δεν νοιάζονται να συνδιαλαγούν με κάποιο κόμμα ή κυβέρνηση. Απλά λένε αυτό που θέλουν, και ζητούν από «κάποιους» πολιτικούς να το επικυρώσουν. Σαν να λένε: Βρείτε εσείς το σχήμα, παλικάρια, εμάς δεν μας νοιάζει.
Εκεί φτάσαμε από την απρονοησία των πολιτικών μας, και την πίστη τους ότι οι ξένες χώρες είναι σαν τους Έλληνες ψηφοφόρους.
Αυτά βέβαια τα ξέρει ο Παπαδήμος. Και γι αυτό θέτει και όρους για να δεχθεί να αναλάβει. Ο πρώτος αφορά τη διάρκεια ζωής της κυβέρνησης συνεργασίας. Ο τραπεζίτης, λοιπόν, δεν ενδιαφέρεται για τις προϋποθέσεις που βάζουν τα μεγάλα κόμματα, αλλά το ποιές υποχρεώσεις θα αναλάβει η μεταβατική κυβέρνηση και αν αυτές μπορούν να υλοποιηθούν στο χρόνο μέχρι τις εκλογές. Οι οποίες θα πρέπει να γίνουν θα πρέπει να γίνει αφού ολοκληρωθεί το έργο της κυβέρνησης συνεργασίας. Ήτοι, αν δεν υπάρχει ξεκάθαρο σχέδιο, και χρόνος να υλοποιηθεί. Παπαδήμος δεν παίζει.
Για να γίνει αυτό, ο Παπαδήμος  βάζει σαν προϋπόθεση και τη διαμόρφωση μιας δικής ομάδας που θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά. Και βέβαια δεν εννοεί τα παιδιά από τη μια και την άλλη πλευρά που ετοιμάζουν τα υπουργικά κοστουμάκια τους.
Δεν τα ‘δατε τα παλικάρια την Παρασκευή στη Βουλή; Χαλαροί και λάιτ, σαν να πιστεύουν ακόμα ότι ο λαός θα τους πληρώνει ισοβίως για να πίνουν καφεδάκια και να λένε ναι και όχι στην ψηφοφορία. Με δήθεν ανησυχίες και αντιστάσεις, που βέβαια μαζεύονται την τελευταία στιγμή για να περάσει η γραμμή και η σκηνοθεσία. Αυτοί λοιπόν δεν μπορεί να είναι το επιτελείο του Παπαδήμου. Και αν ο τραπεζίτης δεν πάρει αυτούς που θέλει, δεν έρχεται.
Θα μου πείτε… τι μας νοιάζει αν θα έρθει ο Παπαδήμος; Δεν ξέρω, Ρωτήστε τους πολιτικούς μας.  Αυτονώνε είναι η συνταγή…

topontiki