Όρος επιβίωσης για το λαό η ανατροπή της κυβέρνησης

Αντικαπιταλιστικό πρόγραµµα πάλης, νικηφόρος αγώνας διαρκείας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Δύσκολα έβγαιναν φέτος οι ευχές για τη νέα χρονιά. Πώς να πεις «καλή χρονιά» όταν όλα δείχνουν, ότι εάν συνεχιστεί η ίδια πολιτική, το 2011 θα είναι πολύ πιο µαύρο από το κατάµαυρο 2010; Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι αυτή η κυβέρνηση, αυτή η πολιτική, πρέπει να πέσουν το συντοµότερο δυνατό, έτσι ώστε να ξηλωθεί όλη η αντεργατική επιδροµή, πριν εξουθενώσει την εργατική τάξη και το λαό, για να ανοίξει ο δρόµος για τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή, που αναδεικνύεται ολοένα και πιο αναγκαία.

Πώς µπαίνουµε στο 2011; Καταρχήν, η µεσοπρόθεσµη αδυναµία της άθλιας κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου να περάσει τα αλλεπάλληλα «πακέτα» του Μνηµονίου (1, 2, 3…) γίνεται ολοένα και πιο εµφανής σε ευρύτερους αστικούς κύκλους. Περισσότερο όταν η κρίση χρέους χτυπά συνολικά την ευρωζώνη, ενώ µια µακρόχρονη ύφεση (αποτέλεσµα της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν ξεπεράστηκε) εγκαθίσταται στον ευρωπαϊκό Νότο και ειδικά στην Ελλάδα. Η πολιτική που επέβαλλε η «χούντα» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ δεν αποδεικνύεται µόνο σφαγιαστική για τα εργατικά δικαιώµατα, αλλά και πλήρως αναποτελεσµατική, καθώς οδηγεί τη χώρα ακριβώς εκεί που δήθεν ήθελε να αποφύγει: στη χρεοκοπία, κατ’ αρχήν των οικογενειών των εργαζοµένων. Έτσι και παρά τις διαψεύσεις του Γ. Παπανδρέου και των λοιπών υπαλλήλων του κεφαλαίου (που έχουν ίδια αξία µε το «λεφτά υπάρχουν» και το «δεν θα πάρουµε άλλα µέτρα») προετοιµάζεται η λεγόµενη αναδιάρθρωση ή επιµήκυνση του χρέους, δηλαδή η επιβολή καθεστώτος οικονοµικής αφαίµαξης και κοινωνικού στραγγαλισµού των εργαζοµένων για 10 - 20 χρόνια.

Το δεύτερο βασικό στοιχείο είναι ότι η κυβέρνηση, το αστικό πολιτικό σύστηµα, χάνει µε ταχύτητα τα κοινωνικά του στηρίγµατα. Μετά τους δηµοσίους υπαλλήλους (στους οποίους η επιρροή ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ πέφτει ραγδαία, όπως δείχνουν οι εκλογές στις ΕΛΜΕ), οι εργαζόµενοι στον ιδιωτικό τοµέα έρχονται αντιµέτωποι µε µια κρεατοµηχανή, θεσµοθετηµένη µε τους νόµους του ΠΑΣΟΚ, όπου µισθοί, συντάξεις, θέσεις εργασίας, όροι εργασίας αλέθονται χωρίς ενδοιασµό προς όφελος του καπιταλιστικού κέρδους. Το γεγονός ότι η πρώτη επιχειρησιακή σύµβαση υπογράφηκε στην κερδοφόρα ΝΕΟΓΑΛ της Δράµας τα λέει όλα. Η επίθεση της κυβέρνησης στα δήθεν «κλειστά επαγγέλµατα» τοποθετεί απέναντί της παραδοσιακά µικροαστικά στρώµατα, που σε µεγάλο βαθµό στήριζαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Όσο για τη νεολαία της οργής και της απόγνωσης, µπορεί να γίνει γενιά της ανατροπής.

Όλη αυτή η πλατιά ζώνη δυσαρέσκειας, αντίστασης και µικρής ακόµα ελπίδας για την ανατροπή, κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία της. Μπορεί να γίνει ο καταλύτης όλων των εξελίξεων, εάν συµβάλει σε αυτό η Αριστερά, πρωταγωνιστικά η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Η επιβλητική απεργιακή κινητοποίηση της 15ης Δεκέµβρη, ο αποφασιστικός αγώνας των εργαζοµένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η ολοένα αυξανόµενη τάση διαφοροποίησης και ρήξης µε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ο ασίγαστος πόλεµος στην Κερατέα, η ανταρσία δεκάδων χιλιάδων οδηγών στα διόδια των εργολάβων είναι δείγµατα ενός πνεύµατος ανυπακοής, που µπορεί να γίνει πολιτικό κίνηµα ανατροπής της επίθεσης και της κυβέρνησης.

Οι «επάνω» πιάνουν τον αναβρασµό των «κάτω». Προς το παρόν στηρίζουν τον «άνθρωπό τους» Γ. Παπανδρέου για να κάνει τη βρόµικη δουλειά. Αναζητούν όµως και εναλλακτικές απαντήσεις, µε κύριο σχέδιο τη διαµόρφωση µιας ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης. Ήδη το νεο-αντιδραστικό ΠΑΣΟΚ αγκαλιάζει το ΛΑΟΣ (δηλώσεις Πάγκαλου, τείχος του αίσχους στον Έβρο), ρίχνει γέφυρες για µια νέα συµµαχία των «δηµοκρατικών δυνάµεων» µε τη Δηµοκρατική Συµµαχία της Ντόρας Μητσοτάκη και τη Δηµοκρατική Αριστερά των λοιπών πασοκικών δυνάµεων. Η συνάντηση µε τη ΝΔ είναι ανώτερης ποιότητας, αλλά η κοινή υποστήριξη του παραπλανητικού και αντιλαϊκού στην ουσία του αιτήµατος για ευρωοµόλογο δείχνει ένα δρόµο. Στα συνδικάτα γίνεται προσπάθεια οι αντιδράσεις να µείνουν εντός των πλαισίων της ΠΑΣΚΕ, η οποία υποχρεώνεται συχνά σε διαφοροποίηση από την κυβέρνηση.

Μια Αριστερά που µένει συνδεδεµένη µε την «ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας» (µε τις αλυσίδες της ΕΕ - ΟΝΕ δηλαδή), που επιδιώκει να γίνει το παλιό «καλό ΠΑΣΟΚ» για να καλύψει το κενό που αφήνουν οι κοπρίτες του ΓΑΠ ή που υποτιµά και τελικά αρνείται να συµβάλει σε ένα κίνηµα ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου (στο όνοµα µιας λαϊκής εξουσίας χωρίς επανάσταση), δεν µπορεί –παρά τους αγώνες της– να παίξει ρόλο ανατρεπτικό. Είναι χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη το άδειασµα του ΣΥΝ, που τρέχει να εξηγήσει γιατί η δική του φιλοΕΕ θέση για το ευρωοµόλογο δεν είναι ίδια µε εκείνη των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.

Η Αριστερά πρέπει να βαθύνει πολιτικά και αγωνιστικά τη διαφοροποίησή της από τη βαρβαρότητα κυβέρνησης - τρόικας, να συµβάλει στην ανάδειξη ενός µαζικού αντικαπιταλιστικού προγράµµατος πάλης για την απόκρουση της επίθεσης, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο (οικονοµικά και πολιτικά), να σπάσει κάθε προσπάθεια συναίνεσης και καταστολής, συµβάλλοντας µε την ανατρεπτική κοινή της δράση, στην ανάπτυξη ενός ενωτικού µαχητικού κινήµατος εργαζοµένων, ανέργων και νέων για νικηφόρο ανένδοτο αγώνα διαρκείας. Αποφασιστική θα είναι η συµβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η πρόταση για νέα απεργιακή κινητοποίηση στα τέλη Γενάρη - αρχές Φλεβάρη (που έχει καταθέσει το ΠΑΜΕ και ταξικά πρωτοβάθµια σωµατεία) µπορεί να πιάσει το αγωνιστικό νήµα, να ενισχύσει την τάση απεγκλωβισµού από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να γίνει µια πετυχηµένη µάχη στον παρατεταµένο κοινωνικό πόλεµο, εάν οργανωθεί µε συνελεύσεις µέσα στους χώρους δουλειάς.

Κρίκος για το ξεδίπλωµα της εργατικής αντεπίθεσης µπορεί να γίνει ο αγώνας στις συγκοινωνίες της Αθήνας, που αφορά εκατοµµύρια ανθρώπους. Ειδικά, η απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει τροµερά τα εισιτήρια, δίνει τη δυνατότητα να διαµορφωθεί ένα µέτωπο αλληλεγγύης και νίκης στον αγώνα των εργαζοµένων. Αύριο γίνονται οι συνελεύσεις των σωµατείων στα ΜΜΜ, όπου κατεβαίνουν προτάσεις για αποφασιστικό αγώνα. Η απάντηση της κυβέρνησης θα είναι ο κοινωνικός αυτοµατισµός και η καταστολή (επιστράτευση). Το εργατικό κίνηµα δεν µπορεί να αφήσει να περάσουν τέτοιες πρακτικές.

Το 2011 θα σφραγιστεί από αγώνες πρωτοφανούς έντασης και δυναµικής. Η νίκη θα είναι δύσκολη, αλλά θα είναι δική µας.

gregordergrieche.blogspot.com