Σκέφτομαι πατριωτικά, αγοράζω ελληνικά

Διανύουμε δύσκολους καιρούς, αβέβαιες μέρες. Η αγορά αργοπεθαίνει εξαιτίας

της οικονομικής ασφυξίας. Η κοινωνία καθηλώνεται στην απόγνωση και την κατάθλιψη. Μεγάλες ομάδες του πληθυσμού βυθίζονται στη φτώχεια. Τα «λουκέτα» επιχειρήσεων αυξάνονται καθημερινά. Η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτόγνωρα ύψη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από το Νοέμβριο του 2009 έως το Νοέμβριο του 2010 προστέθηκαν άλλοι 160.000 άνεργοι, για να φτάσουν συνολικά τους 700.000. Εκτίναξη της ανεργίας το Νοέμβριο στο 13,9%. Τώρα, προφανώς πολύ πιο ψηλά. Στο 15% και βάλε. Αύξηση σε ένα χρόνο κατά 30%. Περίπου 8.500 επιπλέον άνεργοι κάθε μήνα. Πάνω από 35% νέοι και νέες χωρίς δουλειά. Περισσότεροι από ένας στους τρεις. Σχεδόν 9.000 από αυτούς έχουν μεταναστεύσει, αναζητώντας μια θέση εργασίας στο εξωτερικό. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι νέοι επιστήμονες. Τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν. Κι αυτά, μόνο έως τον περασμένο Νοέμβριο. Και μόνο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Διότι η πραγματικότητα –και δεν το αμφισβητεί κανένας– είναι πολύ χειρότερη. Δεν είναι καταγεγραμμένοι όλοι οι άνεργοι. Την ίδια στιγμή, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη. Πάνω από 70.000 ήδη έχουν κατεβάσει ρολά. Και τα χειρότερα δυστυχώς έρχονται. Πολύ πρόσφατη έρευνα της ΙΜΕ - ΓΣΕΒΕΕ εντοπίζει σοβαρούς κινδύνους για 225.000 νέα «λουκέτα». Προβλέπει απώλεια άλλων 320.000 θέσεων εργασίας. Στο χείλος του γκρεμού Πάνω από το 40% των επιχειρήσεων δηλώνει πρόβλημα στην καταβολή των μισθών. Μία στις τρεις δηλώνει ότι περιέκοψε τις ώρες και τις ημέρες εργασίας. Από τις υπόλοιπες, μία στις δύο δηλώνει ότι θα το κάνουν στο αμέσως επόμενο διάστημα. Οι μισές πιστεύουν ότι θα αντιμετωπίσουν σοβαρές δυσκολίες και κινδύνους επιβίωσης. Τα δεδομένα και οι τάσεις που αναπτύσσονται δεν επιτρέπουν αμφιβολίες: Οι πολιτικές του Μνημονίου οδηγούν σε αυξανόμενα αδιέξοδα. Πνίγουν την πραγματική οικονομία και αποσαθρώνουν την ελληνική κοινωνία. Υπάρχει ανάγκη αλλαγής πολιτικής. Υπάρχει ανάγκη –και γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική– αναπτυξιακών δράσεων. Ταυτόχρονα, όμως, οφείλουμε κι εμείς, οφείλουμε όλοι, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε την οικονομία μας. Να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κρατήσουμε τη συνοχή της κοινωνίας μας. Χρειά ζεται οι επιχειρήσεις μας να στραφούν προς τα έξω. Να φέρουν χρήμα στη χώρα. Χρειάζεται κι εμείς να στηρίξουμε την ντόπια παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Ξέρουμε ότι αυξάνοντας τις εισαγωγές, ότι αγοράζοντας ξένα προϊόντα, ότι κάνοντας τις διακοπές μας πέρα από τα σύνορα, αφαιρούμε θέσεις εργασίας από τον τόπο μας και στηρίζουμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας στο εξωτερικό. Γινόμαστε, έτσι, συνένοχοι στα «λουκέτα» και στην εφιαλτική αύξηση της ανεργίας. Γινόμαστε συνυπαίτιοι στις δραματικές καταστάσεις που διαμορφώνονται γύρω μας. Και δεν το ξεχνάμε: Πίσω από τους άψυχους αριθμούς, υπάρχουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Ο άνθρωπος Υπάρχουν οικογενειάρχες που δεν μπορούν να δώσουν στο παιδί τους μισό ευρώ για ένα κουλούρι στο σχολείο. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν τα στοιχειώδη, οικογένειες που πεινούν. Βεβαίως, πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν από την πλευρά της Πολιτείας, από την πλευρά της κυβέρνησης ειδικότερα. Όπως, επίσης, πολλά πρέπει να γίνουν από τον παραγωγικό, τον εμπορικό, τον επιχειρηματικό κόσμο. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η ασυδοσία των μεσαζόντων. Δεν μπορεί να φέρνουν λεμόνια από τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Δεν μπορεί να φέρνουν πατάτες απέξω και να τις βαπτίζουν «ελληνικές». Δεν μπορεί να μας λένε πως η μεταφορά της ντομάτας από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα στοιχίζει πιο πολύ απ’ ό,τι η εισαγωγή της χιλιάδες χιλιόμετρα πέρα από τα σύνορα... Δεν μπορεί τα ελληνικά ξενοδοχεία να διατηρούν τις τιμές τους πολλαπλασίως υψηλότερες σε σχέση με τις ανταγωνιστικές μας χώρες. Και δεν μπορεί, προπάντων, να δίνουν στους Έλληνες τιμές υψηλότερες απ’ ό,τι στους ξένους. Για όλα αυτά, οφείλουμε να αντιδράσουμε όλοι. Η κυβέρνηση, οι πολιτικές δυνάμεις, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι οργανώσεις καταναλωτών. Χρειάζεται και κάτι ακόμη: Να μάθουμε πως πριν από την αντίδραση υπάρχει η δράση. Και να το αποδείξουμε στην πράξη. Με την καθημερινή συμπεριφορά μας. Με τις επιλογές μας. Με τις προτιμήσεις μας. Προτιμώντας την Ελλάδα για τις διακοπές μας. Προτιμώντας τα ελληνικά προϊόντα για τις αγορές μας. Άλλωστε, σε πολλά υπερέχουμε ποιοτικά. Ας μάθουμε, λοιπόν, να λειτουργούμε ελληνικά. Ας αποφασίζουμε ελληνικά. Και να αγοράζουμε. Αυτό το κίνημα να στηρίξουμε. Αυτό το κίνημα να χτίσουμε ως απάντηση απέναντι στα «λουκέτα», την ανεργία, τη μείωση των ωρών εργασίας, την υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου. Ένα κίνημα που δεν θα αφαιρεί από άλλους, αλλά θα προσθέτει σε όλους. Ένα κίνημα από τους Έλληνες για τους Έλληνες. Αν το πιστέψουμε, αν το κάνουμε, τα αποτελέσματα θα τα δούμε δίπλα μας. Και σίγουρα ο καθένας θα ’ναι περήφανος γι’ αυτό. Ας το αποφασίσουμε λοιπόν. Σήμερα, όχι αύριο. Να το πούμε παντού. Και να το αποδείξουμε στην πράξη. Σκεφτόμαστε ελληνικά. Αγοράζουμε ελληνικά. Στηρίζουμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον τόπο μας. Στηρίζουμε την πατρίδα μας. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε στις δύσκολες ώρες που περνούμε. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όλοι. Για την Ελλάδα. Για τους ανθρώπους δίπλα μας. Για εμάς και τα παιδιά μας. Σκεφτόμαστε πατριωτικά. Αγοράζουμε ελληνικά.   epikaira.gr