Στο «μάτι» του νόμου η ελληνική και η ευρωπαϊκή Aκροδεξιά

Σε ανύποπτο συγκυριακό χρό­νο (μέσα Ιουνίου) το «Π» είχε παρουσιάσει σ’ ένα τετρασέ­λιδο αφιέρωμα τα στοιχεία που... «διατηρεί» στο αρχείο της η αστυνομία για την ακροδεξιά οργά­νωση Χρυσή Αυγή. Το απαύγασμα της, εκπληκτικής για εμάς, διαπίστωσης ήταν πως οι αρμόδιες ελληνικές διω­κτικές αρχές φιλοξενούν την πληρο­φοριακή ύλη τους για το νεοναζιστι­κό σύμφυρμα σ’ έναν... άδειο καμβά (tabula rasa ).
Γράφαμε συγκεκριμένα: «Τι υπάρ­χει, όμως, μέχρι και σήμερα στ’ αρ­χεία των αστυνομικών υπηρεσιών και των περινούστατων think tank περί της Χρυσής Αυγής και αυτών που προ­σορμίζονται στους κόλπους
της; Όσο κι αν φαντάζει απίστευτο και παράλ­ληλα ενοχοποιητικό για τις όποιες ύποπτες διασυνδέσεις, το μόνο που υπάρχει είναι μια απλή και γλαφυρή... έκθεση ιδεών! Αυτό και τίποτε περισ­σότερο. Σύμφωνα με τον προφανώς ένα και μοναδικό συντάκτη αυτού του... “αδόλεσχου” κειμένου, το αίτιο για τη σύσταση του γκρουπούσκουλου από νοσταλγούς της ναζισμού ήταν η εθνικιστική έξαρση περί του Μακεδονικού ζητήματος».
Το φάντασμα, όμως, της ακροδε­ξιάς τρομοκρατικής βίας - το οποίο προκαλεί ανατριχίλα - κι ενός εκ­κολαπτόμενου χριστιανικού ξενο­φοβικού νεοφονταμενταλισμού, ήρθε να προκαλέσει αλλεπάλληλα σοκ στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η οποία είναι προσομοιωμένη στο άρι­ας «ενάργειας» πρόσωπο του Νορ­βηγού παράφρονα Άντρες Μπρέιβικ Μπέρινγκ.
Ο ισχυρός κλονισμός, όπως μαθαί­νουμε, έφερε εκ νέου στο προσκή­νιο, με τον πλέον δραματικό τρόπο, δύο δομικού χαρακτήρα προβληματι­σμούς. Ο πρώτος σχετίζεται με τους λόγους που ωθούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να υιοθετούν ακροδεξιές ξενοφοβικές ιδεολογίες, συμπεριφο­ρές και κατ’ επέκταση πολιτικές, ενώ ο δεύτερος με την εθελοτυφλία - τα­κτική όλων ανεξαιρέτως των ευρωπα­ϊκών αστυνομιών, πλην της γερμανι­κής, για ευνόητους λόγους - με την οποία παραβλέπουν και δεν συστη­ματοποιούν δράσεις και πληροφορίες για νεοφασιστικά, νεοναζιστικά καρ­κινώματα.
Όπως είδαμε την εβδομάδα της φρίκης, που άρχισε στις 22 Ιουλίου με τη διπλή πολύνεκρη τραγωδία της φιλήσυχης κι ανύποπτης Νορβηγίας, όλα τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά γκρου-πούσκουλα - μεταξύ των οποίων και τα αναφερόμενα σ’ αυτό ελληνικά - έσπευσαν ν’ αποποιηθούν το ιδεο­λογικό αμάλγαμα που ανατύπωσε στο έκτασης 1.500 σελίδων Mein Kampf του ο αιμοσταγής μακελάρης, υπό τον σημειολογικό τίτλο «2083 -  Μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας» και το οποίο αποτελεί «παλίμψηστο» ιδε­αλιστικών μανιφέστων των γκουρού του νεοναζισμού.
Άπαντες οι αναφερόμενοι έσπευσαν να τον αποτάξουν και να τον κατατάξουν στη χορεία της μασο­νίας και του εβραιοσιωνισμού. Στην πρώτη και ανακλαστική αντίδραση της Χρυσής Αυγής, είδαμε να γράφουν σε σχετική ανάρτηση:
«Σε κάθε περίπτωση, η Νορβηγία ζει μια τραγωδία και θρηνεί τις ζωές περίπου 100 ανθρώπων - ένα έγκλημα που σχεδιάστη­κε και εκτελέστηκε από νοσηρό εγκέφαλο. Μας προκαλεί, όμως, απέ­ραντη αηδία η κόκκινη προπαγάνδα πρώην (;) μαρξιστών ιδιοκτητών Μέ­σων “ενημέρωσης” να ταυτίσουν με το ζόρι έναν παρανοϊκό με την Εθνικι­στική Ιδεολογία...».
Ήταν σαν μια λεπτή, μαύρη ιδεολο­γική γραμμή και κατεύθυνση να εκπο­ρεύτηκε από το αγκιτατόρικο ιδεολο­γικό λίκνο της ευρωπαϊκής ακροδεξι­άς απόφυσης, την οποία ενστερνίστη­καν μεμιάς όλοι οι μυημένοι.
Το ξύπνημα της Europol
Ο δεύτερος στη σειρά δομικός προ­βληματισμός σχετίζεται, όπως είδαμε, με τη μακάρια (;) απρονοησία των ευ­ρωπαϊκών διωκτικών μηχανισμών να ενσκήψουν πάνω από την αναδιδόμενη αποφορά της απειλής των ακροδε­ξιών πλοκαμιών της Μέδουσας.
Υπό την ανυπόφορη οσμή του νω­πού αίματος, η Europol αποφάσισε να προχωρήσει σε δύο συνδυασμέ­νες δράσεις. Η πρώτη να κάνει λογι­κές αποτιμήσεις κι «ανατιμήσεις» του εξτρεμιστικού χριστιανικού  και πα­ράλληλα   ισλαμοφοβικού φονταμενταλισμού στη Σκανδιναβία.  Και από  την άλλη, την πιθανότητα διασύνδεσής της με ομοϊδεατικά ακροδεξιά συμπλέγ­ματα, σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ισπανός πρωθυπουργός Λουίς Θαπατέρο, σε σχετικές δηλώσεις του για το δραματι­κό περιστατικό στη Νορβηγία, είχε πει ότι δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός και ότι για ν’ ανακοπούν η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, απατούνται κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές και αστυνομι­κές δράσεις.
Πιο έντονη κινητικότητα και εκδή­λωση ανησυχίας παρουσιάζουν η βρε­τανική κυβέρνηση και επιθεωρητές της Σκότλαντ Γιάρντ, οι οποίοι πήγαν στη Νορβηγία και συμμετέχουν στις έρευνες, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν το λουτρό αίματος ήταν έμπνευση ενός παράφρονα ή ενός δικτύου... Ναϊτών ιπποτών του κατάμαυρου ρόδου.
Οι Βρετανοί, εκτός των άλλων, έχουν το πρόσθετο άγχος της διοργά­νωσης – σε ακριβώς έναν χρόνο – των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Επιπροσθέτως, σίγουρα, εκτός από τις όποιες άλλες ασύμμετρες απειλές, δεν ήθελαν να επικρέμεται πάνω από το Μπιγκ Μπεν η δαμόκλεια σπάθη της ακροδεξιάς τρομοκρατικής βίας.
Γι’ αυτό, με σχεδόν αυτοματοποιη­μένες κινήσεις, οχύρωσαν ακόμη πε­ρισσότερο, με πρόσθετα μέτρα κι ενι­σχύσεις, τα μουσουλμανικά τεμένη και τις ακτιβιστικές οργανώσεις κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Δι­καιολογείται, όμως, τόση απροπαρασκεύαστη σύγχυση και πανικός;
Ιδού, λοιπόν, πεδίο δόξης λαμπρό για την πανίσχυρη βιομηχανία της ασφάλειας, η οποία έχει σε διαρκή και μόνιμη βάση, στην ακίδα του σκοπεύτρου, κοινωνικές οργανώσεις, αντικα­θεστωτικές συμπλεύσεις και απελευ­θερωτικά κινήματα. Υπάρχει και μία άλλη, προσανατολισμένη προς τα δε­ξιά, εστία εκπόρευσης ασύμμετρης απειλής – και μάλιστα φανατική, μι­σαλλόδοξη και τυφλή.
Ακόμη και χωρίς τις αποκαλύψεις του Μπρέιβικ, η ιδεολογική ευθυγράμ­μιση, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστη­μα, όλων των ανά την Ευρώπη νεοναζι­στικών αποφύσεων, μάλλον έρχεται να δικαιώσει τις ανησυχίες του Θαπατέρο περί ενός... μη μεμονωμένου περιστατικού. Σε ό,τι αφορά δε την αναφορά του Νορβηγού παράφρονα, στο ιδρυ­τικό συνέδριο των Ναϊτών ιπποτών στο Λονδίνο το 2002, πρόκειται για κάτι που εξακολουθεί να ζητεί απόρριψη ή επαλήθευση, όπως επίσης και η ανα­φορά περί της συμμετοχής ενός Έλλη­να αντιπροσώπου.
Μέχρι στιγμής – σύμφωνα τουλάχι­στον με τις διαβεβαιώσεις των αρμό­διων διωκτικών υπηρεσιών – κάτι η επιφυλακτικότητα και οι κωλυσιεργί­ες στην παροχή στοιχείων από νορβη­γικής και αγγλικής πλευράς, κάτι ο... Αύγουστος και τα μπάνια του λαού, η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε ανεπίτρε­πτη – κατά την ταπεινή μας γνώμη – στασιμότητα.
Το ευρωπαϊκό αυγό του φιδιού
Το άλλο σημείο του προβληματι­σμού εξαιτίας του μακελειού είναι η παγιωμένη τάση για άνοδο της ευρω­παϊκής Ακροδεξιάς και του ρατσισμού, όχι μόνο στις χώρες του πρώην ανατο­λικού μπλοκ – οι οποίες εμφανίζουν το οξύμωρο της μετατόπισης πλατιών μαζών από το ένα άκρο στο άλλο – αλ­λά και σε χώρες με μακρά δημοκρατι­κή παράδοση και ρίζες.
Όπως φαίνεται, η Ιστορία αρχίζει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τρα­γωδία, όχι μόνο στα στατιστικά της οικονομίας αλλά και στη «μακροοικο­νομία» της πολιτικής κοινωνιολογίας. Κρίση, κραχ, άνοδος του φασισμού.
Σύμφωνα με επίκαιρη έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης για τα Δικαιώ­ματα των Μειονοτήτων (δημοσιοποι­ήθηκε την 1η Ιουλίου), η άνοδος της Ακροδεξιάς αποδίδεται – όπως δι­αβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας» – «σε δύο κοινές αιτίες: τον φόβο λόγω της οικονομικής κρίσης, που γεννά ευρωσκεπτικισμό, καθώς και τον φόβο απέναντι στους μουσουλμάνους μετανάστες, με αριθ­μό που αυξάνεται συνεχώς λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων».
◆ Στις ευρωεκλογές του 2009, κόμ­ματα της άκρας Δεξιάς ξεπέρασαν το ποσοστό του 5% σε 13 από τις 27 χώ­ρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
◆ Παρότι οι μουσουλμάνοι στην Ευ­ρώπη κατάγονται από διαφορετικές χώρες του κόσμου, παρουσιάζονται συνήθως ως ένα «αδιάκριτο σύνολο» που δεν επιθυμεί και δεν έχει τις ικα­νότητες να ενσωματωθεί στις ευρωπα­ϊκές κοινωνίες.
◆ Περισσότεροι από τους μισούς Δανούς πιστεύουν ότι το Ισλάμ κλονί­ζει την κοινωνική αρμονία.
◆ Τουλάχιστον 4 στους 10 Γάλλους βλέπουν τους μουσουλμάνους που ζουν στη χώρα τους ως απειλή της εθνικής ταυτότητας.
◆ Το 50% των Βρετανών συνδέουν το Ισλάμ με την τρομοκρατία. Η πλειο­ψηφία των Αυστριακών πιστεύει ότι το Ισλάμ απειλεί τον δυτικό τρόπο ζωής.
◆ Η νέα άκρα Δεξιά της Ευρώπης έχει στον πυρήνα της ιδεολογίας της την αντι-ισλαμική ταυτότητα. «Ακρο­δεξιοί ηγέτες υποδαυλίζουν τους φό­βους των πολιτών για την απειλή που κρύβουν οι θρησκευτικές μειονότητες και οι μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες», υποστηρίζει ο αναλυτής του βρετανικού Κέντρου Διεθνών Μελε­τών, Μάθιου Γκούντγουιν.
◆ Συγκεντρώνοντας 19% στις βου­λευτικές εκλογές του Απριλίου στη Φινλανδία, το ακροδεξιό κόμμα των «Αληθινών Φινλανδών» αναδείχτηκε τρίτη δύναμη προκαλώντας ανησυχίες στις Βρυξέλλες.
◆ Ήδη η Μαρίν Λεπέν, η οποία δια­δέχτηκε τον πατέρα της Ζαν Μαρί στην ηγεσία του Εθνικού Μετώπου, είχε συ­γκρίνει τις μουσουλμανικές συνοικίες της Γαλλίας με τη ναζιστική κατοχή.
◆ Ο Γκέερτ Βίλντερς του ολλανδι­κού Κόμματος της Ελευθερίας είχε ζη­τήσει την απαγόρευση του Κορανίου και την επιβολή φόρου σε όσες γυναί­κες φορούν την ισλαμική μαντίλα.
◆ Το Κόμμα των Σουηδών Δημοκρα­τών (στο οποίο κάποτε φορούσαν ναζι­στικές στολές) πήρε έδρες στο Κοινο­βούλιο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2010.
◆ Στην Ελβετία, η Δημοκρατική Ένωση Κέντρου συγκεντρώνει ποσο­στά που αγγίζουν το 30%, με πολιτι­κές κατά των μιναρέδων και υπέρ της απέλασης των ξένων εγκληματιών.
◆ Στον ίδιο άξονα, «όχι στους μινα­ρέδες, ναι στις καμπάνες», δηλώνεται το αυστριακό FPO, το οποίο τάσσεται υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και κατά των Βρυξελλών.
Τι χρείαν έχομεν άλλων αποδείξεων, που θα ’λεγε και μια ψυχή… Το ζήτημα είναι τι κάνει η πολιτικά συντεταγμέ­νη Ευρώπη, για να σπάσει το τσόφλι από το αυγό του φιδιού. Μάλλον δια­χειρίζεται το θέμα με πολιτικές συντα­γές διορατικότητας Τσάμπερλεν. Βλέ­ποντας και κάνοντας. Εκχωρώντας κι αναμένοντας. Νύχτα και καταχνιά...

topontiki