Αντώνης Πανούτσος: Το παλλαϊκό αίτημα του «ουστ»

 

Από την εποχή των Βαλκανικών: Τεπελένι - Πόγραδετς - Σαράντα Εκκλησιές έχει να πετύχει το έθνος τέτοια σειρά θριάμβων. Κάτοικοι Κερατέας - Αγανακτισμένοι - Αντιμεσοπρόθεσμοι. Και οι αγώνες φέρνουν επιτυχίες. Στο site του «Πρώτου Θέματος» πριν από πέντε μέρες δημοσιευόταν ότι το σχέδιο για τον νέο ΧΥΤΥ δεν έχει κατατεθεί και αν μέχρι το τέλος του χρόνου το έργο δεν έχει προχωρήσει, η Ελλάδα, αντί για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα καλύψει την κατασκευή του δίνοντας 12 εκατ. ευρώ. Ο σκοπός βέβαια, που από την αρχή ήταν να καθυστερήσει το έργο μέχρι να χρειαστούν νέες περιβαλλοντικές μελέτες που με τις προσφυγές στο ΣτΕ θα πάρουν χρόνο, έχει επιτευχθεί και για τα 12 εκατ. δεν υπάρχει πρόβλημα, θα τα πληρώσουν οι κάτοικοι της Ελλάδας. Οχι βέβαια οι «Αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα, αλλά η πραγματική σιωπηλή πλειοψηφία, της οποίας η φωνή δεν ακούγεται στις κομμούνες στο Κάτω Σύνταγμα ούτε κάτω από τις κρεμάλες στο Ανω, αλλά στις κάλπες. Και αν δεν είναι στις κάλπες της Βουλής, θα είναι στις κάλπες για δημοψήφισμα. Γιατί μέσα στο αχαχούχα της αγανάκτησης και της πρώτης ζέστης φτάσαμε στο σημείο όπου το αίτημα είναι «Ουστ να φύγουνε», χωρίς να προστίθεται τι στο διάολο θα γίνει μετά η Ελλάδα.

Λαϊκή Δημοκρατία του Κάτω Συντάγματος; Εθνική Κυβέρνηση του Ανω; Επειδή λοιπόν οι 5.000-10.000 των καθημερινών και οι 100.000 της Κυριακής άντε να
βγάζουν δήμαρχο στην Πάτρα, καιρός να ακουστεί η φωνή των εκατομμυρίων, με δημοψήφισμα με το που τελειώσουν οι πρώτες κάψες από τον ερχομό του
καλοκαιριού και η ανάγκη για έξω.

Το Σύνταγμα, όμως, μπορεί να μην έχει τη μαζικότητα που προσπαθούν να του δώσουν, αλλά δείχνει κάποιες κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι ότι ο κόσμος είτε πηγαίνει στο Σύνταγμα είτε δεν πηγαίνει, δεν αντέχει τους πολιτικούς. Και δεν γράφω για τα 50-100 άτομα που μετακινούνται από συγκέντρωση σε συγκέντρωση για να πετάξουν αβγά και να δείξουν ότι ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, αλλά γι' αυτούς που έχουν τα αβγά για να τα τρώνε και όχι για να τα πετάνε.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι όλοι καταλαβαίνουν την ανάγκη του «ουστ». Και ακόμα περισσότεροι την ανάγκη κάποιοι να πάνε μέσα. Μπορεί να είναι δύσκολο να το καταλάβει ο Paul του Μεγάρου και του Πολιτισμού, η Green Tina του Health Center και των Pilates, αλλά ο George αν κάτσει και θυμηθεί τα καουμπόικα, θα καταλάβει ότι οι κακοί τιμωρούνταν στο δίωρο του έργου.

Οχι ένας που να τον λέγαν «Ακη», αλλά ολόκληρη η συμμορία του Τζέσε Τζέιμς. Και ούτε καν στο δίωρο, αλλά, όπως έλεγε και ο Ανδρέας, «εδώ και τώρα».

Φωνές και ψήφοι

Με το που άκουσαν φωνές, άρα και ψήφους, με το που κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση μπορεί να πέσει και οι ίδιοι να μην εκλεγούν ξανά στο ΠΑΣΟΚ, εμφανίστηκαν οι αγανακτισμένοι των εδράνων. Την περασμένη Τρίτη οι «πράσινοι» αγανακτισμένοι της Βουλής έκαναν ουρά για να την πέσουν στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο. Από τη Βάσω Παπανδρέου και τον Κώστα Σκανδαλίδη μέχρι τον Βασίλη Γιουματζίδη και την Πέμη Ζούνη, οι αγανακτισμένοι του ΠΑΣΟΚ φώναζαν μπας και η φωνή τους ακουστεί στην πλατεία.

Το θάρρος της (λάθος) γνώμης

Εβδομήντα βουλευτές μίλησαν για τον Παπακωνσταντίνου και το Μεσοπρόθεσμο και οι εβδομήντα συμφωνούσαν ότι τέτοιος φελλός και τέτοια αθλιότητα δεν ξαναεμφανίστηκε στην Ελλάδα.

Και μόνος ένας κερατάς είχε τα κοχόνες να σηκωθεί και να πει ότι συμφωνεί με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Δεν ξέρω τι Θεό πιστεύει, αν είναι ευρωπαϊστής, σοσιαλιστής ή εθνικοσοσιαλιστής, αλλά ο άγνωστος μέχρι τότε σε μένα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Στάθης Κουτμερίδης με τη στάση του να πάει κόντρα στο κοπάδι των σκλάβων των αγανακτισμένων έδειξε ότι τα έχει μπρούτζινα.

Από άποψης οικονομίας μπορεί να είχε δίκιο ή άδικο, αφού ομολογώ ότι είμαι ο μόνος Ελληνας που ξέρει λιγότερη δημοσιονομική πολιτική από τον Παπακωνσταντίνου, αλλά πολιτικά ήταν σωστός.

Δεκαετίες τώρα κολακεύουνε τον κόσμο ώστε να μπορούν να τον αποκοιμίζουν και να τον κλέβουν πιο εύκολα.

Τουλάχιστον ο Κουτμερίδης είχε το θάρρος να του πάει κόντρα και να τον ξυπνήσει.

Και είμαστε σε μια εποχή όπου περισσότερο από ακροατές η Βουλή χρειάζεται ομιλητές με το θάρρος της -έστω και λάθος- γνώμης τους.

Διά ανατάσεως χειρός… μούντζα!

Το ακριβώς αντίθετο από την ευκλεή Χρύσα Αράπογλου που ευθαρσώς είπε: «Πολύ δύσκολα θα σηκώσω το χέρι για να ψηφίσω το Μεσοπρόθεσμο» και ζήτησε από τους συναδέλφους της να ανοίξουν τα παντζούρια «γιατί εκεί έξω γεννιέται με ωδίνες το καινούριο». Το καινούριο που γεννιόταν ήταν ότι απ’ έξω δεν είχαν πρόβλημα να σηκώσουν το χέρι για να τη μουντζώσουν.

Γι’ αυτό το ρημάδι το έδρανο της Βουλής, όμως, μαζί με τα λεφτά και το Lexus του ο βουλευτής βλέπει να τον μουντζώνουν και για να τον ψηφίσουν τούς λέει και ευχαριστώ.

 

protothema.gr